IOT می‌تواند آوانگارد نجات کشاورزی باشد؟، در دنیای امروز بدون شک کشاورزی مهم ترین رکن حیاتی اقتصادی کشورها در راستای تامین غذا و پیشران تحقق شعار ” غذا برای همه ” است.

به گزارش وقایع‌نیوز به نقل از اکوپرشین: علیرضا کیهان پور، روزنامه نگار بخش کشاورزی: تاسال ۲۰۵۰ پیش‌بینی می‌شود که جمعیت کنونی جهان به حدود ۱۰ میلیارد نفر برسد. لذا رشد نسبتا سریع جمعیت جهان، دگرگونی آب و هوا، تغییرات اقلیمی، کمبود، کاهش و حتی نابودی منابع آبی و خاکی و بروز و ظهور سایر عوامل محدود کننده به عنوان یک چالش فرا روی این بخش مهم امنیت غذایی و اقتصادی است.

اگر در سطح جهانی اینترنت و پیشرفت اتوماسیون اداری و خانگی همه انسان‌ها را به هم متصل کرده است، اما امروزه در کشورهای پیشرفته اینترنت اشیاء (IOT) هم انسان و هم اشیاء را در راستای هوشمند سازی و گذار از فعالیت‌های سنتی در قالب نوآورانه و فن آورانه ، پیوند داده و بیشتر خواهد داد.

امروزه در سطح جهان معاصر شاهد این “اکسیر معنایی” در تمام عرصه‌های آموزشی، پژوهشی و اجرایی در بخش‌های بهداشت، درمان،حمل ونقل، صنعت، کشاورزی، خدمات، شهر هوشمند و… هستیم اما مساله تامین غذا و امنیت غذایی از مولفه‌های راهبردی و قدرت بلامنازع هر کشوری محسوب می‌شود.

در IOT با استفاده از اینترنت، صاحبان تلفن‌های اندروید با نصب اپلیکیشن‌های مورد نیاز و موجود در بازار اگر یک مزرعه یا واحد تولیدی صدها کیلومتر از سرمایه گذار و تولید کننده دور باشد، نیازی به حضور فیزیکی و نیروی کار انسانی در این حجم وسیع و افزایش هزینه‌های جاری هرگز نمی تواند جایگاهی داشته باشد.

هوش مصنوعی(AI)، اینترنت، اتوماسیون و IOT حتی در هنگامه یک بیماری فرسایشی و کشنده مانند کرونا، آن چنان از منابع ارزشمند انسانی محافظت می‌کند که انگار نه انگار اتفاق شوم ومختل کننده ای مانند کرونا نمود پیدا کرده ویا سد راه انجام فعالیت‌های روتین جامعه بشری خواهد شد.

تصور کنید یک دامدار، مرغدار، کشاورز، آبزی پرور، مرتع دار، زراعت کار، باغدار و … با اینترنت اشیاء و اتوماسیون مزرعه_ کاشانه بدون حضور و پراتیک؛هوشمندانه واز راه دور نه تنها نظارت لحظه ای بر تولید حتی در ارتقاء و افزایش راندمان محصول در واحد سطح نیز هوشمندانه عمل نماید.

البته حق مالکیت معنوی از اطلاعات تخصصی ورودی و خروجی یک صاحب اپلیکیشن هوشمند، حفاظت از دیتای شخصی و تخصصی که سرمایه یک کاربر محسوب شده و یا هک کردن این اطلاعات و همچنین تامین زیرساخت‌های مورد نیاز و تربیت منابع انسانی مرتبط از چالش‌ها و مشکلات این هوشمند سازی است.

دو نکته مهم را نباید هرگز فراموش کرد:

۱_ تامین منابع اعتباری کم بهره به منظور هوشمند سازی این فرآیند جهانی در راستای تجهیز زیر ساخت ها

۲_آموزش و توجه به رفاه مالی منابع انسانی در تمامی رده‌های تخصصی

فرض کنیم تا نیل به اهداف اجرایی این هوشمند سازی که یک همسان سازی و پوشش همگانی ظرفیت‌ها در  یک فرآیند جهانی و منطقه ای است مثلا بخش کشاورزی یک کشور خاص به دلیل عدم مدیریت کارآ، بحران اشتغال دانش آموختگان مرتبط، انفعال مدیریتی، کمبود منابع مالی، عدم اولویت بندی، الگوی کشت و … با ۲۰ چالش عمده روبرو شود باید در راس امور توجه به تامین امکانات رفاهی، مالی و رفع دغده‌های فکری و اقتصادی منابع انسانی مورد نیاز باشد چرا که هم فساد اداری نهادینه نخواهد شد و هم انرژی و پول و نظارت و حراست در چاه ویل دفن نخواهد شد.

خرابه ای آباد نخواهد شد جز این که سقف آن با اعتماد و اعتقاد به نیروهای انسانی کارآمد  اخلاق مدار بنا شده باشد.به یاد داشته باشیم با شعور و فهم مسلط به مدیریت هوشمند، پیشرفت در عمل رخ خواهد نمود وتراز تامین منافع تولید کننده و مصرف کننده در ترازوی “همه با هم” تجلی نموده و نه باشعار و منافع شخصی! تو گویی که هوشمند سازی، اتوماسیون و اینترنت اشیاء آمده است که نخست به شفاف‌سازی فرآیندها از صفر تا صد، ارتقای کیفیت و آنگاه کمیت‌ها به میدان آمده است و این نیاز راهبردی و ضروری همه بخش‌های اقتصادی و به‌ویژه کشاورزی وخانواده حدود ۲۵ میلیون نفری شاغل مستقیم و غیر مستقیم از مزرعه تا سفره مردم کشور می‌باشد.