در حالی که قانون اساسی ایران بر حق مسکن به عنوان یک نیاز اساسی برای همه شهروندان تأکید دارد، بررسی‌ها نشان می‌دهد که سیاست‌های جاری مسکن به چهار نوع تبعیض ناروا دامن زده است. چگونه می‌توان این شکاف بین آرمان و واقعیت را پر کرد؟