برخی مواقع حیف قلم و قدم است که وقت گرانبها را وقف نقد و جوابیه دهد زیرا از اساس و بنیان فاقد ارزش و پاسخگویی است.

به گزارش وقایع‌نیوز: علیرضا کیهان‌پور: براساس آمارهای مستند بخش خدمات، صنعت و آنگاه کشاورزی به‌ترتیب دارای بیشترین ارزش افزوده و درآمد هستند و جالب است بدانیم که بازهم بخش خدمات و صنعت بیشترین اشتغال زایی و دامنه باسوادی و جوانی از نکته نظر پویایی و تنوع کاری را در کشور داشته است.

در نقطه مقابل آن بخش کشاورزی و زیرمجموعه‌های آن از یک رنج تاریخی حسرت‌زا بوده و دارای یک درد مزمن و کهنه است که کسب درآمد متوسط،  کهنسالی، سطح نازل سواد تخصصی اکثریت بهره‌برداران و تولیدکنندگان موجب جوان گریزی و در نتیجه آمار کاهشی اشتغال زایی مبرهن و واضح است که بنابر گفته عسگری نایب رئیس کمیسیون کشاورزی، آب، منابع طبیعی و محیط زیست دوره قبل نمایندگی مجلس شورای اسلامی در سال ۱۴۰۰ (خبرگزاری تسنیم) بیش از ۳۰۰ هزار دانش آموخته رشته‌های کاردانی ،کارشناسی، کارشناسی ارشد مهندسی کشاورزی بیکار بوده که درد مضاعفی برای ساماندهی سرمایه‌های منابع انسانی متخصص است که این ساماندهی وظیفه مصوب قانونی سازمان نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی و شوراهای استانی این سازمان در سراسر کشور می‌باشد.

هفته پیش از این نامه‌ای از طرف یک سازمان تخصصی غیر دولتی(سَمَن) با قدمت تاریخی کمتر از نظام دامپزشکی کشور و خطاب به وزیر جهاد کشاورزی در خصوص یادآوری برخی بندهای قانون تاسیس این سازمان، نظام جامع دامپروری(دهه ۱۳۸۰)، نظام دامپزشکی و در نهایت سازمان دامپزشکی در راستای کمک و دلسوزی به دانش آموختگان بیکار رشته دامپزشکی در کلیه رده‌های عضو سازمان نظام دامپزشکی و همچنین ” تفکیک برخی از وظایف و موارد احتمالی رای به تفسیر یک سویه و مشترک بین این سازمان و نظام دامپزشکی ” ارسال شده که هوس نموده‌اند از این گوشت نذری سهمی را به رایگان بر سر سفره خالی خود ببرند زیرا بوی کباب چنچه به مشامشان رسیده  است!. هرچند به ظاهر نظام صنفی کشاورزی را فراموش کرده‌اند که در این نامه بگنجانند.

تصور این بود که در دوره نصف و نیمه ششم شورای مرکزی و کنونی این سازمان منفعل در عمل، از‌ترک فعل‌ها و نابودی این سازمان به ویژه در دوران جناب “ش.ر” به دلیل آلودگی‌های سیاسی دوره پنجم و بخشی از دوره ششم به دلیل عدم برگزاری انتخابات و ابطال نتیجه انتخابات شورای نظام مهندسی کشاورزی و منابع طبیعی  در برخی از استان‌ها مانند تهران؛ به نظر و شاید امیدی وجود داشت که  مسوولین فعلی بهتر از دوره‌های قبلی و باروش خردگرایانه، وزین‌تر، عقلانی‌تر و ضابطه مند‌تر از گذشته‌ها، طی مسیر نموده و اتفاقا آنچه موجب نارضایتی و سرگردانی حدود ۵ میلیون بهره‌بردار بخش کشاورزی و تولیدکنندگان قدیم و به ویژه جدید شده نتیجه نسبی عملکرد در بسیاری از استان‌ها، مقاومت در مقابل تولید، ایجاد و تحمیل هزینه و تعرفه‌های سنگین ارائه خدمات کارشناسی! این سازمان و دور شدن از اهداف قانون این سازمان مصوب چهارم تیرماه در سال تاسیس (۱۳۸۴) بوده است که این گوی و این میدان که پس از گذشت حدود ۲۰ و اندی سال از” تاریخچک سازمان فوق”؛ نابسامانی‌ها هنوز خشت کج آن تا ثریا رفته و خیال بازگشت نداشته و ندارد و همین نامه مبیّن و ادامه ردیف و گذاشتن خشت دگر بر روی این مثلا دیوار صاف که در واقع کج و ناصاف است بوده که باید فکری به حال آن نمود.

در یک کلام هیچ سنخیتی بین فعالیت‌های دامپزشکی، پیرادامپزشکی، علوم آزمایشگاهی مرتبط و…با کارکردها و سرفصل‌های آموزشی دانش آموختگان رشته‌های مهندسی کشاورزی، محیط زیست و… نیست و فصل مشترک بین این‌ها فقط بیکاری و بیگاری دانش آموختگان مظلوم و رها شده به حال خودشان است که در ازای فقط صدور کارت شناسایی اعضا‌ء  که متاسفانه فقط نمایشی بوده و صرفا محل درآمد و هزینه کردن‌های خارج از شمول می‌باشد که اگر غیر این است لطفا بیلان مالی صندوق‌های بیمه تکمیلی و انواع تعاونی‌های مسکن و رفاه و.‌‌.‌. را شفاف بارگذاری کنید تا فرق بین خدمت و رهاکردن اعضاء به حال خود (بی تفاوتی سهوی یا عمدی)  مرزبندی آشکار به عمل آید.

«لطفا نخست باغچه بیش از ۱۰۰ هزار نفر دانش آموخته رشته‌های مهندسی کشاورزی بیکار و به بیگاری کشانیده شدن خود” را “بیل” بزنید و سپس شاید پس از فراغت کار نوبت به سرکشی شمایان به “دریبل کردن دامپزشکی و دامپزشکان” هم شاید برسد که آن هم سرابی بیش نیست چرا که خود تشکیلات دامپزشکی ایران با ظرفیت و قابلیت حدود ۴۵ هزار نفر متخصص دامپزشکی در کلیه رده‌ها تبدیل به یک وزارتخانه جداگانه را بالفعل داشته و دارد و از وزارتخانه فعلی منفک و به استقلال واقعی خود رسیده و یک سازمان جدید  حدود ۲۰ ساله هرگز نمی تواند در مقابل وظایف تخصصی و حساس فعالیت‌های  متنوع دامپزشکی کشور و همچنین دامپزشکی ارتش با سابقه بیش از ۱۰۰ سال از زمان اداره کل فلاحت دوران قاجاریه عرض اندام نماید و متاسفانه نگارش این نامه غیرکارشناسی  و عدم گفتمان قبل از ارسال نامه به منظور هماهنگی بیشتر،  فقط یک مقیاس مع الفارق است.

ضرب‌المثلی شیرین اما با طعم فرا تلخی وجود دارد مبنی بر این که یک  “ریز پرنده” مغرور و خودشیفته به فیل گفت : آماده  و مواظب خودت باش که می‌خواهم پرواز کرده و بِپَرم! اما فیل به وی گفت : عزیز “دل انگیز” چه زمان و لحظه‌ای نشستی و مقیم شدی؟ که بخواهی الان بِپَری و پرواز کنی! …».